25.11.07

Salta

Het kan altijd erger, dus werd het erger.
De pas die je over moet om van Cachí 154 km verder in Salta te belanden leek eerst helemaal niet zo´n probleem. Van de 1000 meter hoogteverschil die we moesten overwinnen gingen de eerste 700 over asfalt en dat ging heel vlot. We kwamen op een hoogvlakte, waar het nationale park Los Cardones is (dat zijn die hoge cactussen) en we kregen te maken met forse tegenwind. Na 40 km hield het asfalt op en begon een klim over ripio naar de volgende hoogvlakte.
Inmiddels viel tegen de wind nauwelijks nog op te boksen. Daar kwam bij dat we in de mist terecht kwamen. De wolken kwamen over de hoogvlakte recht op ons af. We konden vrijwel niets meer zien, het zicht was nog geen 10 meter. Op de gps kon we zien dat we langzaam steeds verder stegen, maar hoe ver het was tot de top, we hadden geen idee. Na 53 km hadden we uitendelijk de top bereikt, die op 3350 meter ligt. In de afdaling ging de mist over in motregen, maar nog steeds met keiharde wind. Eigenlijk was het levensgevaarlijk, het achteropkomende verkeer en de steile afgronden. We raakten tot op het bot verkleumd, want het was maar 5 graden. Na 68 km na het begin zagen we langs de weg een veldje waar we tegen 5 uur in de regen de tent hebben opgezet en onder onze nieuwe donzen slaapzak kwamen we langzamerhand weer op temperatuur.

We zaten net in de tent toen iemand ons in het Engels riep. Het bleek een Engelse fietser te zijn, die bezig was van Alaska naar Vuurland te fietsen. Hij was de hele dag al aan het klimmen en ging door ondanks onze waarschuwing dat het boven alleen maar erger werd. Van het bovenste stuk van de Cuesta de Obispo, zoals deze pasweg heet, hebben we dus niets gezien. Men zegt dat het de mooiste pasweg van Argentinië is... Het gemiddelde gisteren was 11,4 km/u.
Na een niet al te beste nachtrust -er kwamen toch nog heel wat auto´s langs- konden we vandaag de weg vervolgen naar Salta. De regen was gelukkig over en na 5 km kwamen we ook onder de wolken, zodat we toch nog wat konden zien van het spectaculaire landschap. Het was op zo´n 2800 meter nog steeds ontzettend koud.

Na 8 km was er er weer asfalt, maar misschien nog belangrijker, een cafeetje met hete koffie. De afdaling ging verder probleemloos. We kwamen nog een heel stel mountainbikers tegen die met één of andere wedstrijd bezig waren. De temperatuur liep langzamerhand op tot zo´n 20 graden, maar zon kregen we niet te zien.
We stoomden door naar Salta, waar we nu op de camping staan. Hier hopen we een paar dagen te blijven, want het is een mooie stad. In totaal legden we vandaag 86 km af met een gemiddelde van 19,4 km/u.

Geen opmerkingen: